12 grote stenen in zeventig talen
Vs.4...wesadta 'ottam basier...en jullie zullen deze met pleister bedekken... Nadat de Tora op de stenen waren geschreven, moesten de stenen met pleister opgetrokken worden. Dit om het schrijfwerk te beschermen. Iedereen die wenste om de test van de Tora te kopieëren, kon nadien het zachte pleister gemakkelijk verwijderen (Sotah 35b).
Vs. 8...ba'er hejtev... zeer helder... De Tora dat op geschreven was, moet op een zeer heldere wijze opgeschreven worden, zodat mensen het ook wílden lezen. De Tora werd in de 70 primaire talen opgeschreven, wat überhaupt - zoals al eerder gezegd - een wonder was. Ibn Ezra leert dat de interpretatie van de Torateksten in die talen helder en leesbaar moesten zijn. R'Saadiah Gaon leert dat alle mitswot maar niet de gehele Toratekt op de stenen geschreven werd.
Vs. 9 ...hajom hazeh nihjejta le'am... Deze dag zijn jullie een volk geworden... Toen Mosje de nieuw geschreven Torarl aan de Levi'iem om deze te bewaren (31:19), protesteerde het volk. Het volk was bang dat de Levi'iem op een kwade dag konden zeggen dat de Tora exclusief voor hen alleen was en dat de rest van het volk geen deel aan zouden hebben. Mosje was erg blij met deze reactie, want dat betekende liefde en ontzag voor de Tora. Dit betekent dat Bnej Jisrael het waard was om "volk" genoemd te worden (Rasji op 29:3).
De zeven volkeren in Kena'an, het Beloofde Land, konden kiezen: aan de zeven Bne Noachieden wetten houden, opkrassen of verslaan worden door het beste leger ter wereld. Hierdoor kon er nooit gezegd worden dat de volkeren met hun kwaadaardige godsdiensten en kwaadaardige moraal niet gewaarschuwd werden, want zo stelt de Midrasj: "Bovendien is de Tora werd geschreven in alle zeventig talen om de niet-joodse naties een kans om het te leren"
De zeven volkeren konden hiervan akte nemen doordat Bnej Jisrael op die 12 grote stenen in zeventig talen de Tora moesten schrijven. Deze stenen dienden voor zowel Joden als niet-Joden. Voor Joden als monument voor het verbond tussen Hasjem en Klal Jisrael. Als de niet-Joden de inscriptie serieus namen, dan konden zij berouw tonen en als garaj tosjav (Bnej Noach die in Israel wonen en ondergeschikt staan aan Bnej Jisrael) door het leven te gaan. Niemand kon zeggen dat Hasjem ze niet gewaarschuwd hadden om van hun kwade wegen te wijken.
De gojiem hebben van deze stenen de Tora overgeschreven, maar zijn nooit van hun kwade wegen afgeweken. Hasjem zal hen in de toekomst hiervoor verantwoordelijk stelen, leert de Midrasj, op de Dag des Oordeels.
RaSji leert: Een set stenen in de Jordaan, en daarna, nemen jullie uit andere [stenen] van daar, en van daaruit [tweede reeks van stenen], bouwen jullie een altaar op de berg Ebal. Daarom vinden wij dat er [drie plaatsen waar constructies] van stenen [opgericht]: a) Twaalf [stenen werden samengebracht] in de Jordaan, b) dezelfde [aantal stenen opgericht] te Gilgal [dwz , eerste stop van de Israëlieten in het land van Israël] en c) een zelfde [aantal stenen opgericht] op de berg Ebal. Het bovenstaande wordt gedoceerd in het traktaat Sotah (35b) [waar de Talmoed, onder verwijst naar hoofdstuk 4 van Jehosjoe'a/Jozua, bewijst het hierboven].
De stenen in Gilgal (waarvan de plek bekent was tot in de tijd van de Tannaiem; het was als het ware 'de ingang' van Erets Jisrael), waarop de Tora in zeventig talen geschreven was, moesten daar permanent staan, was de opdracht van Hasjem:
- de stenen die Mosje aan de oostelijke kant van de Jordaan had geplaatst, was een waarschuwing voor de gojiem om de Noachitische wetten te accepteren en zij werden geïnformeerd van het feit dat Hasjems boosheid door hun eigen gruwelen en avodah zara opgelaaid is.
- Deze stenen dienden als een permanent gedenkteken om de toekomstige genetaties te herhinneren dat hun voorouders de Jordaan waren over gestoken middels droge land. Precies dus zoals het volk door de Rietzee liepen toen de Egyptenaren hen achtervolgden. Jehosjoe'a richtte nog een set van twaalf stenen in de Jordaan zelf op om dit wonder te gedenken
- De stenen dienden als aanwijzing dat je bijna het land ingaat waar de Tora de Wet is en dat de reiziger zich daaraan dient te onderwerpen. Net zoals je bij een Joods huishouding de mezoeza aan de deur ziet hangen.
Het Nieuwe Vebond komt op het moment dat Mosje het volk opdroeg het Land binnen te gaan, wat binnen
enkele weken zou plaats vinden. Ze moesten de toewijding aan Hasjem en de Tora vernieuwen. Dit zouden zij doen door de Tora op 12 grote stenen te graveren, offers te brengen en zich bij de bergen Gerizien en Eval te verzamelen om hun verbond te bevestigen. Mosje zou het Land niet binnen gaan en Bnej Jisrael zou door goede leiders verder begeleid worden. Daarom droeg Mosje de ouderen van Bnej Jisrael bij zich door hen om zich heen te verzamelen en samen met hen deze proclamatie te doen.
27:2...divrej hatorah... de woorden van de Tora... Mosje wilde dat het volk vóórdat zij het Land in zouden trekken beloofden zich loyaal tegen over de Tora op te stellen. Dat is de garantie voor het succes en hoop. Dat heeft hun verleden wel bewezen. Immers, de Jordaan overtrekken zal an sich al een groot wonder zijn (Jehosjoe'a/Jozua 3). Zodra zij in het Land zouden aankomen zouden zij die 12 stenen voorzien van de gehele Tora. Dát gaat ook niet zonder wonderen van Hasjem gepaard. Het moet duidelijk worden dat zij dankzij Hasjem überhaupt het Jordaan konden overtrekken en dat alleen gehoorzaamheid aan de Tora ervoor kon zogen dat zij in het Land konden handhaven (Alshich. Door het verband tussen de Tora en Erets Jisraël noemen wij tijdens de tweede broche van het benchen de Tora in één adem met onze dankbaarheid voor het Land (R'Banchya). |