| Geen vrijheid, geen vlag |
| Publicatiedatum: maandag 05 mei 2025 |
Auteur: de redactie | 1.838 keer gelezen |
|
|
| Jom Hasjoa, Antisemitisme binnenland, Antisemitisme buitenland, Sjoa (Holocaust), Holocaust Memorial Day » |
|
|
 Wij zijn niet vrij.
Wij, Joden van Nederland.
Wij, Joden van Europa.
Wij, Joden van de hele westerse wereld.
De vlag blijft dit jaar binnen. Niet halfstok op 4 mei, en zeker niet in top op 5 mei. Want het heeft voor ons geen zin meer. Vrijheid is geen universeel recht meer — het is een selectief privilege geworden. En Joden vallen steeds vaker buiten die selectie.
Op Facebook lees ik wat mensen nu ongestraft durven schrijven: "In mijn land geen zionistische Joden." Of: "Alle orthodoxe Joden in Israël vermoorden moslims in Gaza, omdat ze achter Netanjahu staan." Dat is de werkelijkheid waarin wij leven. Alsof ik, omdat ik Joods en orthodox ben, medeplichtig zou zijn aan geweld. Alsof steun voor een gekozen leider op zichzelf al verwerpelijk zou zijn.
Israël voert een oorlog die is begonnen na een *ongekende slachting van onschuldige burgers op 7 oktober. Vrouwen, kinderen, baby's — verkracht, vermoord, levend verbrand. Het recht op zelfverdediging is verankerd in het internationaal recht. En toch worden wij, de slachtoffers, tot daders gemaakt.
En als je denkt dat deze woorden vooral uit de islamitische hoek komen — nee. De haat, de dreiging, de uitsluiting komt vandaag vooral van de kant die zichzelf “progressief” noemt. Van de luidruchtige activisten, de morele schreeuwers, die menen te strijden voor vrijheid en gelijkheid — zolang het maar niet voor ons geldt. Die op 4 mei liever Aza (Gaza) herdenken dan Auschwitz. Die de Sjoa (Holocaust) wegduwen uit het collectieve geheugen, omdat het niet meer past in hun politieke, antisemitische agenda.
Op sommige plaatsen in Nederland worden Joodse voorzitters van Joodse gemeenschappen niet meer uitgenodigd om mee te gedenken op 4 mei. Onze aanwezigheid wordt als te politiek ervaren. Onze rouw als te lastig. Onze geschiedenis te ongemakkelijk. Maar wie herdenkt zonder ons, herdenkt leeg.
De ironie is dat zij, in hun ijver, vaak de woede in andere groepen juist aanwakkeren. Maar in plaats van bruggen te bouwen, graven ze loopgraven. Ze polariseren. En wij, Joden, zitten in het midden. Niet als gesprekspartner, maar als doelwit.
We zien het dagelijks. Onze rabbijn wordt uitgescholden op straat. Onze vriend ook. Waar de politie naast staat — en niets doet. Of niets mag doen. Dat is de realiteit. Dat is geen incident. Dat is structureel. Dat is het Joodse leven anno 2025 in Nederland.
Ik heb een klacht ingediend bij Facebook. Ze doen niets. CIDI houdt zijn mond. Het Meldpunt Discriminatie houdt zijn mond. Ik heb ze aangeschreven — ze doen niets. Zelfs een bevestigingsmail kan er niet van af. En ik ga niet roepen dat het is omdat ze zo druk zijn met alle zaken rond antisemitisme. Dan neem je een vrijwilliger aan, die op z’n minst de bevestigingen stuurt. Er zijn genoeg mensen, zoals onder de volgers van Christenen voor Israël, die met liefde bij CIDI vrijwilligerswerk zouden doen — zodat elke e-mail over antisemitisme, waarin emotie zit, tenminste wordt beantwoord.
Wij kunnen hier niet vrij leven als Joden, ongeacht wat onze mening is over de situatie in Israël. Als wij voor Israël zijn en tegen Chamas, moet dat ook in dit land kunnen.
Mijn man draagt met trots zijn kippa. Elke dag. Op straat, in de winkel, in de trein naar de motorbeurs. Hij weigert te buigen voor angst. En juist daarom doet het zo’n pijn dat dat moed vraagt. Want dat zou nooit zo mogen zijn.
Er zijn nog steeds gijzelaars. Er zijn nog steeds families die wachten, die hopen. En dan wordt van ons verwacht dat wij 5 mei vieren als Bevrijdingsdag?
Wij zijn niet vrij. Niet als je je kippa niet durft te dragen. Niet als je je kinderen waarschuwt om op school je Jood-zijn te verbergen. Niet als je niet durft te zeggen dat je Israël steunt, omdat je dan meteen als extremist wordt weggezet. Als Joodse voorzitters niet uitgenodigd worden.
De vlag zou dit jaar — en misschien het hele jaar — halfstok moeten hangen. Voor de Joden. En voor de gijzelaars.
*Op 7 oktober 2023 voerde Chamas een grootschalige aanval uit op Israël, waarbij ongeveer 1.200 mensen om het leven kwamen. Volgens gegevens van de Israëlische sociale zekerheidsdienst, gerapporteerd door Agence France-Presse, bestond dit aantal uit 695 Israëlische burgers, 71 buitenlandse staatsburgers en 373 leden van de Israëlische veiligheidsdiensten.
Daarnaast werden naar schatting 250 tot 255 mensen ontvoerd en als gijzelaars naar Aza (Gaza) gebracht. Deze aanval wordt beschouwd als de dodelijkste op Joden sinds de Sjoa (Holocaust).
De aanval omvatte onder andere een bloedbad op een muziekfestival nabij Re'im, waar honderden bezoekers werden aangevallen, evenals aanvallen op verschillende Israëlische gemeenschappen langs de grens met Aza. De aanval op 7 oktober 2023 markeerde het begin van een grootschalig conflict tussen Israël en en terreurorganisatie Chamas. |
|
|