| Verslag – Historische en Juridische Reflectie op de Palestijnse Kwestie |
| Publicatiedatum: woensdag 06 augustus 2025 |
Auteur: De redactie | 88 keer gelezen |
|
|
| Geschiedenis/Gebeurtenissen, Redactie, Internationaal Recht » |
|
|
 Handout onderbouwing historisch, juridische onderbouwing rond claim van de Palestijnen op het land Palestina
1. Wat is Palestina?
De naam Palestina is geen oorspronkelijk Arabisch concept. Ze werd ingevoerd door de Romeinse keizer Hadrianus rond 135 n.Chr., als strafmaatregel na de Joodse Bar-Kochba-opstand, om de naam Judaea uit te wissen. In die zin is 'Palestina' van oorsprong een koloniale hernoeming bedoeld om de Joodse identiteit van het gebied te vernietigen. Gedurende het Ottomaanse rijk (1517–1917) was er geen bestuurlijke eenheid Palestina. Het gebied was opgedeeld in verschillende provincies en werd informeel ‘Filastin’ genoemd, maar zonder erkenning als volk, staat of natie.
2. Het Britse Mandaat en de verdeling
Het Britse Mandaat Palestina (1920) omvatte zowel het huidige Israël als Jordanië. In 1922 splitste Groot-Brittannië Transjordanië (het huidige Jordanië) af en sloot het uit van de verplichtingen rond een Joods nationaal tehuis. Hoewel Groot-Brittannië formeel toestemming kreeg van de Volkenbond om artikel 25 van het mandaat toe te passen, was deze beslissing eenzijdig, opportunistisch en niet in lijn met de oorspronkelijke opdracht van het mandaat. Die opdracht beoogde namelijk het hele gebied, inclusief Transjordanië, voor te bereiden op het vestigen van een Joods nationaal tehuis. De Britse beleidswending kwam voort uit politieke overwegingen en druk vanuit de Arabische wereld, en vormt daarmee een voorbeeld van hoe koloniale machten hun mandaatopdrachten aanpasten aan wisselende belangen.
3. De Palestijnse identiteit: laat en reactief
Er was vóór 1948 geen sprake van een Palestijns volk in nationale zin. De Arabische bevolking identificeerde zich op basis van stam, religie, dorp of bredere Arabische of islamitische identiteit. De term ‘Palestijns volk’ kwam pas vanaf de jaren ’50 en ’60 in gebruik en werd in 1974 erkend door de Verenigde Naties. In 1988 riep de PLO de ‘Staat Palestina’ uit, zonder daadwerkelijke territoriale controle of historische staatsstructuur. De Palestijnse identiteit is dus geen voortzetting van een historische natie; zij is niet gebaseerd op etnische, taalkundige of culturele uniciteit. Het betreft een politieke constructie, ontstaan in reactie op het zionisme en de stichting van Israël.
4. Selectieve en politiek gemotiveerde claims
Hoewel de Palestijnen zich beroepen op het volledige Mandaatgebied Palestina als oorsprong van hun identiteit, leggen zij geen enkele claim op Jordanië – terwijl dat óók deel uitmaakte van het Mandaatgebied. In plaats daarvan richten zij hun aanspraken uitsluitend op het gebied waar de Joodse staat is gevestigd. Dit wijst op een selectieve en politiek-strategische toepassing van het Palestijnse narratief, waarbij het uiteindelijke doel niet primair lijkt te zijn: vreedzame zelfbeschikking, maar eerder: de ondermijning en delegitimering van Israël als Joodse staat.
5. Slotconclusie
De Palestijnse zaak wordt door velen gezien als een legitieme strijd voor zelfbeschikking. Maar op basis van historische feiten, het ontbreken van een voorafgaande nationale identiteit, de eenzijdige territoriale aanspraken en de structurele afwijzing van Israël, is een andere lezing goed verdedigbaar: De Palestijnse identiteit en claim worden niet primair ingezet voor zelfbestuur of natievorming, maar als politiek instrument om het bestaansrecht van de Joodse staat te betwisten of te ondermijnen. Deze realiteit verdient het om erkend en benoemd te worden in elk serieus debat over het conflict.
Bronnen en onderbouwing:
• Cassius Dio, Roman History, Boek 69.13.1 (over Hadrianus en de hernoeming tot Syria • Palaestina)
• Bernard Lewis, The Middle East: A Brief History of the Last 2,000 Years (Simon & • Schuster, 1995)
• UN General Assembly Resolution 181 (1947), [VN-documenten]
• Palestine Royal Commission Report (Peel Commission), 1937
• Mandate for Palestine, Volkenbond, 1922
• Palestinian National Charter (PLO), versies 1964 en 1968
• Benny Morris, 1948: A History of the First Arab-Israeli War (Yale University Press, 2008)
• Efraim Karsh, Palestine Betrayed (Yale University Press, 2010)
• Rashid Khalidi, Palestinian Identity: The Construction of Modern National Consciousness • (Columbia University Press, 1997)
• UNRWA-documenten over de erfelijkheid van vluchtelingenstatus
|
|
|